روز استرالیا دقیقا همین روز است. روزی کلا منحصر به استرالیا و مفهوم استرالیایی بودن. روز بزرگداشت آزادی، خوش بینی، و چندفرهنگی یک کشور.
اما همچنین روز بزرگداشت تاریخ کوتاه کشور است. با این که بسیاری از کشورها شاید به خود ببالند که قرن ها یا هزاران سال تاریخ باشکوه دارند، استرالیا عمری بیش از ۲۰۰ سال دارد.
کاپیتان کوک در سال ۱۷۸۸ وارد استرالیا شد و برای بسیاری، تاریخ تولد استرالیای مدرن، همین موقع است. با این که بومیان استرالیا به مدت ۳۰ هزار سال قبل این جا بوده اند ولی استرالیا را سفیدپوستان و اروپایی های مهاجری رقم زدند که در این قاره سکونت نمودند.
اولین ناوگان کشتی ها به سیدنی رسیدند-البته به خلیج بوتانی-و گمان کردند جای معقولی (البته به جز پشه هایش) برای زندگی است. بقیه هم به قول معروف، تاریخ است.
۲۶ ژانویه هر سال پیر و جوان های استرالیا از هر نژادی بیرون می آیند و به شیوه ای استرالیایی بودن را جشن می گیرند که فقط از پس استرالیایی ها بر می آید: معمولا با باربکیو، ماء الشعیر و همسر. جشن و پایکوبی خاصی برگزار نمی شود. خبری از لباس های سنتی و حرکات موزون نیست. نه. روز استرالیا یعنی لذت بردن از جزو جامعه آرام بودن؛ آن هم جامعه ای که تفاوت، جنبه اصلی اش است.
در پارک ها، ساحل، حیاط پشتی ها و سرتاسر استرالیا، مردم، ۲۶ ژانویه را از آزادی و فرصت هایی لذت می برند که این کشور جوان در اختیارشان گذاشته است. بعضی می گویند این روز ملی است و پرچم به اهتزاز در می آورند؛ و برخی معتقدند باید این روز را با غریو شادی گرامی داشت. به هر جهت، این کار معمولا با خوش خلقی و لیوان نوشیدنی در دست و سوسیس یا گوشت در دست دیگر انجام می شود.
