بر اساس شواهد و نظریه های علمی، جزیره استرالیا، محتمل ترین محل مسکونی ۵۰ هزار سال پیش بوده است و موج پی در پی مهاجران از جنوب و جنوب شرقی آسیا وارد آن شده اند. با بالارفتن سطح آب دریاها بعد از آخرین عصر یخبندان، استرالیا تا حد زیادی از بقیه دنیا جدا شد و قبیله ها بر اساس روابط روحانی نزدیک زمین و طبیعت و پیوندهای خویشاوندی گسترده، فرهنگ های گوناگونی گرفتند. مردم بومی استرالیا، هزاران سال فرهنگ شکار را با زندگی فرهنگی و هنری پیچیده، ارتباط دادند-از جمله سنت داستان گویی بسیار غنی. در حالی که برداشت مدرن از مردم استرالیا، عمدتا بر پایه تصور از مردم بومی بیابان گردی است که با سخت ترین شرایط خو گرفته بودند (معادل مردم ساکن کالاهاری)، اما استرالیا برای مردم در بین جانوران و گیاهان در سواحل استرالیا، زندگی راحتی فراهم کرد-تا وقتی که اروپایی ها از راه رسیدند.
اگرچه بازار پرسود چین باعث شده بود ماهیگیران اندونزی، قرن ها از شمال استرالیا دیدن کنند، اما این قاره تا دهه ۱۶۰۰ برای اروپائیان ناشناخته بود. آن موقع بود که بازرگانان هلندی در آسیا، به سواحل شمال غربی سرازیر شدند. برداشت اولیه هلندی ها از این کشور خشک و خشن، ناخوشایند بود و استرالیا برای آنانف مانند نقشه راهی بود که به سمت شمال و شرق اندونزی که غنی تر (و پرسودتر) بود بروند. بعد از آن بود که فرانسوی ها و بریتانیایی ها، سواحل استرالیا را وجب به وجب گشتند. برای همین است که نام خلیج ها، نقاط مهم و رودخانه های حوالی ساحل، بازتاب نام های هلندی، بریتانیایی و بومی است.
در ۱۷۷۰ لشکرکشی به فرماندهی کاپیتان جیمز کوک باعث تسخیر ساحل شرقی استرالیا شد و اولین ورود به خشکی در خلیج بوتانی (Botany Bay) و در ۲۹ آوریل سال ۱۷۷۰ انجام شد. کوک حرکت خود به سمت شمال را ادامه داد و قبل از عزیمت، به جزیره پوزشن (Possession Island) در ۲۲ آگوست ۱۷۷۰ به تنگه تورس (Torres Strait) حوالی دماغه یورک (Cape York) رفت. وی در آن جا رسما ساحل شرقی را که کشف کرده بود متعلق به ملکه بریتانیا دانست و آن را نیوساوث ولز نامید. با توجه به این که کشفیات کوک به اولین استقرار اروپائیان در استرالیا انجامید، او را کاشف اروپایی پرطرفداری می دانند. اما ملت های دیگر اروپا، ۱۶۰ سال قبل از او به این مکان سفر کرده بودند.
به دنبال دوران کاوش، اولین هجوم بریتانیا در استرالیا در سال ۱۷۸۸ در محلی که امروزه سیدنی می نامیم، به رهبری کاپیتان آرتور فیلیپ انجام شد. وی بعدها اولین فرماندار مستعمره جدید نیوساوث ولز شد. این دوران، آغاز استعمارگری بود که عملا مردم بومی آن جا را از خانه و کاشانه خود بیرون راند. این کار باعث کاهش شدید جمعیت بومیان و به حاشیه کشاندن آن ها به حواشی شد. مستعمره نیوساوث ولز که در ابتدا شامل دوسوم جزیره می شد، بعدها به چند مستعمره دیگر تقسیم شد و تاسمانی (که آن وقت ها سرزمین ون دیمن (Van Diemen’s Land) نام داشت) در سال ۱۸۲۵ به مستعمره مستقلی تبدیل شد و پس از استرالیای جنوبی در سال ۱۸۳۶، نیوزلند در سال ۱۸۴۱، ویکتوریا در سال ۱۸۵۱، و کوئینزلند در سال ۱۸۵۹ تشکیل شدند. ثلث غربی جزیره تا هنگامی که بریتانیایی ها در آلبانی (Albany)، (که در سال ۱۸۲۵ تنگه جرج شاه (King George Sound) می خواندند)، پایگاه نیروی دریایی تشکیل ندادند، مسکونی نشد. مستعمره رودخانه سوان (Swan) رسما در سال ۱۸۲۹ در پرث امروزی تاسیس شد. مستعمره رودخانه سوان در سال ۱۸۳۲ رمسا به استرالیای غربی تغییر نام داد.
با این که استرالیا تاریخ مدرن خود را با استعمارگری بریتانیا آغاز کرد، اما اکثریت قریب به اتفاق مردمی که بعد از سال ۱۷۸۸ به استرالیا رفتند، افراد آزاد عمدتا اهل بریتانیا و ایرلند و گاهی از کشورهای دیگر اروپا بودند. اسکان مجرمان معمولا در نواحی شرقی انجام شد و معدود مجرمانی نیز در بخش غربی اسکان یافتند. ایالت استرالیای جنوبی را کلا افراد آزاد برگزیدند. افراد بسیاری نیز از آسیا و اروپای شرقی در دهه ۱۸۵۰ و دوران تب طلا (Gold Rush) به استرالیا رفتند کهعامل اصلی شکوفایی آن شدند. اگرچه این خیل اسکان ها در سال های بیگانه هراسی سیاست استرالیا به شدت کم شد، اما استرالیا پیوسته مهاجران اروپای شرقی، مدیترانه و بعدها آسیا را تا اواخر قرن بیستم در جامعه گوناگون و بسیار متنوع چندفرهنگی خود خود جای داده است.
سیستم مستعمره های مستقل باعث پیدایش قلمروهای خودگردان بریتانیا در سال ۱۹۰۱ شد و هر مستعمره به یک ایالت استرالیا تبدیل شد. اما نیوزلند انتخاب کرد که از فدراسیون جدا شود. منابع طبیعی این کشور تازه تاسیس از جمله کشاورزی و صنایع سازندگی به شدت افزایش یافت. این توسعه به کمک شایان استرالیا (با توجه به جمعیت آن) در طول جنگ جهانی اول و دوم به متفقین منجر شد. قوای استرالیایی در جنگ های کره، ویتنام و عراق، کمک های شایانی کردند. قوای استرالیایی که به Australian Diggers معروف هستند، بابت سرسختی در نبرد و حفظ روحیه جمعی، دارای اعتبار هستند. استرالیا و بریتانیا در سال ۱۹۸۶ قانون استرالیا (Australia Act) را تصویب کردند و با این کار به قدرت رسمی پایان دادند که مجلس بریتانیا برای تصویب قوانین در استرالیا برخوردار بود و به دادخواست های استیناف استرالیا به دادگاه های بریتانیا پایان دادند. پارلمان بریتانیا با این کار، کل قدرت خود بر استرالیا را از دست داد اما ملکه استرالیا و تمام جانشینان وی حق مالکیت کامل را به دست آوردند.
امکان پرداخت هزینه خدمات با ارز دیجیتال امکان پذیر است. برای اطلاعات بیشتر با ما تماس بگیرید.
